The Everfree Forest

Chadzaliśmy się więc prze po owym lesie trochę, po tym zbiorowisku krzaków porzeczkowych tak i porzeczkowych nie. Roślinność do życia wracała za bardzo i pokonywanie trasy trudność niemałą sprawiało, ale wielki czejndżling-bardzo-zły każdej trudności sprosta przecież. Lecz wszystko w dziwnej ciszy trwało. Materia niby ożyła gęsto po wydarzeniu, które cywilizacyjny słońca zachód  poprzedziło, lecz obcej i martwej wrażenie sprawiała, a mroczniejsza i czarniejsza od samego czejndżlinga była prawie. Naprawdę.

Wiele dziesiątek prze momentów minęło troszeczkę, a jedyne materii drganie słyszeliśmy tylko z szelestu ściółki, po której szliśmy, skrzypiących drzewnych ramion i chaszczy nococzarnych i wszechobecnie obecnych. Wreszcie spod skończonych nie roślinnych dachów i krzewów zmierzonych nie, dokonaliśmy spojrzenia na magnetoelektrycznych fal falę.

Posunęliśmy pyszczek po ostatnich chaszczach i na trawę wysoką skoczyliśmy z ulgą tak. Poobijani i porozdzierani, a przecież komiksowa forma nasza ledwie na taki szczegół pozwalała w ogóle. A co więcej, las trwał wciąż, i chwilowo tylko zdawał się na gęstości tracić. Kraina cała w owej nuklearnej roślinności pogrążyć się zdawała na pewno. A żywej istoty, poniacza czy dragona, zdawało się być nie. Pod kogokolwiek podszywać mogliśmy się nie bardzo.

Niech znak życia da ktoś, niech ktoś tchnie. Przez jak długi czas naprawdę było nas tu nie?

I poniacz ów za nieumarłego uznał nas w ogóle. Faktycznie, umarliśmy kiedykolwiek nie, ale duchem także na pewno byliśmy nie. Bał się nas jednak tak, więc inteligencję baranią co najmniej miał chociaż. Wart niewiele ponad tyle, co ów krystynny zdrajca Klatka Piersiowa, ale do poniaczy pozostałych zaprowadzić mógł nas na pewno, dlatego czejndżling-bardzo-dobry tryb musieliśmy włączyć na tę okazję. Zagubiony był najwyraźniej i pomocnej kończyny wspaniałej istoty wymagał, jaką jesteśmy.

Pierwszy raz odezwać się od tak długiego czasu postanowiliśmy więc; z trudem nam głosodajne organy w grę wprawić było na pewno. Ton utrzymaliśmy pacyficzny, a szybkość poniżej średniej utrzymaliśmy, by zarówno mowę oszczędzać naszą, jak i niewydajną komórkę siwą subiekta też. Ale odchrząknęliśmy pierw, by dostęp do organów sprawdzić w ogóle.

— Dz-dz-dzień dobry wieczór, p-poniaczu najmilszy! — Naturalnie introdukcję spsuć musieliśmy. — Duchem jesteśmy zdecydowanie bardzo chyba raczej na pewno tak! Życzliwości Duchem i... Pomyślności. Wezwaliśmy cię w te progi przyjemne, byś nam drogę do braci twoich wskazał, byśmy szczęście i promienistość mogli nadać poniaczom w owych czasach popromiennych.

Schrzaniliśmy trochę z promieniowaniem tym. Widząc konfuzję wciąż na jego marnych licach, dodaliśmy wnet:

— Nie obawiaj się nas, bośmy duch dobry i życzliwy! Forma nasza to konswekwencja ciemności z lasu tego wypływających. Inną formę niematerialną będziemy mieli, gdy z miejsca owego wyjdziemy. Wstrzymaj magię swą, a w strony twe wnet pójdziemy.

Czejndżling-bardzo-skonfudowany jesteśmy zdecydowanie na pewno tak. Poniacz ów przed oczyma naszymi stojący nie tylko sam w fortunnym stanie wiedzy o innych współgatunkowiczów smacznych lokacji był nie, lecz wręcz jeszcze nas o wsparcie w tej kwestii prosił tak. Nie tylko egzorcystycznymi myślami przyzwana tu przez nas istota użyteczna była nie, gdyż burdenem wręcz stała się tak, począwszy jakieś podejrzenia na naszą osobę skromną rzucać troszeczkę. Myśli umysłu tępego jego znać możemy nie, a dla dobra własnego chcielibyśmy wręcz nie, lecz po wyrazie twarzy powątpiewanie dostrzec potrafimy bardzo tak, a kreatura przedoczynna aktorem świetnym zdawała się być chyba na pewno nie.

W myśli takiej w początkowej seansu fazie ucieraliśmy się, bo potem z morfologicznego zera panikę jakąś i wilka wizję otworzył. Dziwne, że zdziwił nas moment ów; retard schematyczny schizofrenikiem wszak jest raczej zazwyczaj zwykle też tak, a poniacz przed obliczem naszym leżący idealnie się w kategorię tę wpisywał. Przedtem jednakśmy skomentowali jeszcze o miasto pytanie słowami takimi:

— Oczekiwaliśmy tak, iż ty nam poniaczy zlokalizujesz trochę, śmiertelna kreaturo niekrystynna.

W lesie mroczniej jeszcze niż wcześniej nastało wnet zaraz. Kumulowaliśmy my socjalną swą energię do zwymyślania pona poczęcia głośno, jego dyswartości wszystkich wymienienia w tempie poniaczy ruchu z atmosfery anomaliami na przedskrzydlach wytatuowanymi, lecz zdążyliśmy z tym nie, gdyż w chwili nagłej przeszywający ból poczuliśmy, całe ciało nasze nietrwałe ogarniający w fali nieoczekiwanej cierpienia niczym ponadzerowostopniowy wielomian ograniczonego; wydzieraliśmy organy nasze głosodajne jak nigdy przedtem w epoce owej, oślepieni do siatkówki głębi, do każdego oczowego pręta, gdyż na oblicze nasze padł krwiożerczy blask księżycowy.

Widząc cokolwiek nie, straciliśmy w momencie tym samym nad pionem panowanie, jak kłoda upadliśmy na drzewo, a potem w obrotowy ruch wprawiliśmy się bardzo, północny stok wzgórza leśnego jakiegoś z chaszczy oczyszczając. Wciąż po księżycowym uderzeniu cierpiąc, a także od tego sturlania się trochę tak też, znaleźliśmy się w znanym wcześniej nie stanie bezmocnym, jak przez gryfona zadrapani wszędzie tak, z sokami wypływającymi w ilościach obfitych też tak. Niekontent byliśmy bardzo, że własne nasze kończyny odmówić chciały nakazu ich czejndżlinga właściciela, a z formą zmiany też mieliśmy trudności skończone nie. Utrzymywaliśmy się więc w takiej bezruchowej formie przez momentów kilka, bez siły nawet by drgania jakiekolwiek wywołać, gdy z dala poniacza wołania słyszeliśmy.

Ale potem zaraz procesy oddechowe nawet wstrzymaliśmy w zgrozie i konfuzji, bo obcej życia formy nieponiacznej wyczuliśmy, a bardziej kreatury owe nasze za fluidami naszymi rannymi podążyły. Martwiliśmy się jednak nie, o nie, gdyż naturalnie czejndżling potężny by sobie z zagrożeniem każdym na pewno poradził tak, nawet w stanie fizycznym takim optymalnym do końca nie. Krzewy porzeczkowe gałęzi kilka przed nosem naszym stojące zaszeleściły potem, a potem zza owoców,

tych cudownych, soczystych, idealnych, doskonałych, optymistycznych, szlachetnych, karmazynowych, ambitnych, w witaminy bogatych, wesołych, przyjaznych, indywidualistycznych, altruistycznych, uprzejmych, zabawnych, unikatowych, sprytnych, dowcipnych, Krystynnych, kreatywnych, odważnych, błyskotliwych, lekkich, słonych, towarzyskich, zdolnych, złotych, zadbanych, atrakcyjnych, sumiennych, bystrych, poważnych, dobrych, dziecinnych, ciepłych, kwaśnych, radioaktywnych, radosnych, potulnych, czystych, ciężkich, ekwalistycznych, słodkich, gorzkich, różowych, pysznych, charyzmatycznych, dzielnych, dyskretnych, kochających, liberalnych, litościwych, lojalnych, namiętnych, rzetelnych, skrupulatnych, śmiałych, żądnych przygód, romantycznych, racjonalnych, powściągliwych, odpowiedzialnych, idealistycznych, smacznych owoców,

zza owoców owych głowy straszliwych timberwolfów czarnych wyłoniły się bardzo, razem z lasem owym przekształcone, i z części zdegradowanych złożone, a potem ciał reszty też wyłoniły się zza owoców tych, a w upływie oka mgnienia szkarady dwie wnet dokonywały konsumpcji naszej skromnej osoby, w porzeczkach gustujący nie i spożywający mięsne istoty przez sześć zeszłych miesięcy nie. Czuliśmy wówczas, z radością nie, iż coś nam we wnętrzach się rwie.

Poprosiliśmy stawy o położenia zmianę trochę, a one zareagowały nawet bardzo, lecz ze spóźnieniem jakimś na tyle wystarczającym, że swą falę destrukcji grzyb zdążyłby zakończyć w czasie między. Ale wstaliśmy, oko już także w pełni otwarłszy troszeczkę. Gradualnie coraz lepiej czuliśmy się trochę bardzo, w tempie dość prędkim formę odzyskując tak, pomimo ciała na strzępy rozerwanego z lekka. O wnękach w dolnych kończynach nie mówiąc.

Wnet proces myślowy i pamięciowy rozpoczynać zaczęliśmy w rozkminieniu celu, jakie wydarzenia stały się po tym, gdyśmy tonem wyraźnim przepodróżowali po górnym stoku w sposób bekowy i beczkowy zarazem tak, a straszny również trochę, odpływając przy tym w połowie do zaświatowych realiów. Wieloletnia dieta tylko na porzeczek owocach, sokowych porzeczkach, ciastach i nektarach porzeczkowych, z porzeczkami lodach i tortach, zupach porzeczkowych i z porzeczek mięsie i liściach porzeczkowych oraz miłości kreaturowej oparta, owoc swój ujawniła w dzień owy bardzo na pewno Ale, że taką aż komorkową regenerację usprawniła, niełatwo było już uwierzyć mimo witalności ów witamin owoca boskiego trochę; byliśmy bowiem podczas tego rozmyślania do sił pełnych niemal wróceni, a rany niczym ponna niewinność przeminęły naprędko bardzo, w blizny kształt zmieniające tak troszkę, jakby czejndżlingowe role odgrywać zechciały były.

Autyzm swój przerywając, do czarnej realistyczności wróciliśmy bardzo. Była ona ciemniejsza jeszcze bardziej niż przy spotkaniu z ponem trochę bardzo. Oświetlenie sobie włączyliśmy, bośmy mimo wzroku niezmierzonego i nieskończonego czejndżlingowego żadną barwę rozróżnić mogliśmy nie. Dostrzegliśmy dziwną za to rzecz pewną tak. Poniacz nasz leżał koło nas, znalazłszy się tu z powodów określonych bliżej nie. Jak tu przyjść mógł, skorośmy od niego przeturlali się z dala troszeczkę, w stanie byliśmy zrozumieć nie. Z litości chęci zechcieliśmy go ze stanu transcendentnego zbudzić, nie chcąc czejndżlingowej karmy na pastwę owych timberwolfów niekrystynnych zostawić. Różne niewerbalne techniki zastosowaliśmy troszkę, nocnego lasu do życia chcąc budzić nie. Szturchanie w punktach różnorakich dawało cokolwiek nie, bo pon na nadzwyczaj wykończonego biegiem z górki wyglądał, aż z wycieńczenia groziły mu różne przygody okropne. A gdy chcieliśmy go już przesuwać za górne kończyny w miejsce spokojniejsze, dostrzegliśmy koło owych kończyn flakon podłużny dość, ktory trzymać był musiał tak, a potem upuścił, przytomność straciwszy. I puste w środku owe naczynie było prawie, śladową tylko ilością błyszczące w rożnej iluminacji, falami częstotliwości niskiej bardzo, ale widzialnej raczej na pewno. Ujrzeliśmy ją okiem rozszerzonym z lekka, a wnet ze zdumieniem woń nozdrzami sprawdziliśmy.

Wyprostowaliśmy kończyny nasze wyleczone i z poziomu wyższego na dobrodzieja spojrzeliśmy tak. Choć pokonaliśmy wilczydła z wysiłkiem bohaterskim na pewno, ów zesłany dopomóc nam raczył trochę, regenerującą miksturę przełykowi naszemu poharatanemu podając, o wiele szybszy do zdrowia stanu powrót umożliwiając. Ów wyczyn bardzo bohaterski, dzielny, chrobry, odważny, lukullusowy, luksusowy, śmiały, szczodry, waleczny, ofiarny, nieulękły, prometejski, rycerski, dobry, nieśmiały, nieustraszony, wspaniałomyślny, hojny, wielkoduszny i sowity, nieskąpy, duszny, przebojowy i szumny był, a przereagowaliśmy szczęściem dość tak, gdyż przedtem ktokolwiek dobrocią wykazał się nam po Krystynym zniknięciu nie. Myśleć chcieliśmy prawie, że z ów ponem powinniśmy byli miejscami zamienieni być trochę tak.

Na szczęście dla zdrowia zmysłów naszego, myślenie przerwaliśmy nagłym dość szokiem, niespodzianym i przerażającym, odgłosem spowodowanym strasznego stworzenia i przerażającego, i lęk wzbudzającego i dyskomfort, które larwy przez sen stresem w lot wprawia, ale nazwę jego znaliśmy nie, i też głos przedtem słyszeliśmy nie, gdyż jakiś to postapokaliptyczny mutant był, którego ktokolwiek samoświadom poznał kiedykolwiek przedtem nie.

Dość tylko, że owe rzężenie usłyszeliśmy, a już na odwłoku pona trzymaliśmy trochę, pod masą jego uginając się, pomimo nieskończonej siły naszej czejndżlingowej tak. Powolnym tempem kroczyliśmy, skąpo każdy krok nowy stawiając, by ciszę absolutną zachować i niemocy uniknąć za szybko na pewno. Wiatr nuklearny począł oblicze nasze łaskotać, a ziemia gładsza robiła się coraz bardziej, przeto bezboleśnie w miarę mogliśmy przeprawiać się powoli. Trudno dumę potrafiliśmy ukryć, gdy rozjaśniać zaczęło się nieco tak. Las opuszczaliśmy czarnych kreatur, a czarna noc nas opuszczała.

Aż zamarliśmy w pewnej chwili, bo straszna rzecz się stała; poniacz ze transcendentnego stanu zbudził się, a sił zregenerował był nadto, przez co z płuc głośny dźwięk wydobyć w stanie był zdecydowanie za bardzo na pewno chyba tak trochę z lekka zdecydowanie. Aż zamilkł sam i sztywną formę przybrał, lecz za późno było już tak, bośmy znowu kreaturę szkaradną usłyszeli przez to, ze wszystkich stron wkoło nas traktując mrożącymi do nożnych dziur odgłosami mutanta, które do żadnego ziemskiego ssaka czy arthropody należeć mogły nie. Jakaś w nich mieszanka charkotu, skrzeku, rzężenia i bulkotu wielokrotnego, a także wysokich jakichś szarpań i trzasków była, a potęgowała odczucia jeszcze wszechobecność ambientalna wraz z echem głębokim.

Przeknęliśmy cicho pona głosem stanowczym bardzo, a zaraz nadto pon spadł. Po oszołomienia chwili, odnaleźliśmy w blasku kontur jego kończyny przedniej, chwyciliśmy jakoś naszą własną, bo z magią i ranami czejndżlinga palce potrzebne są nie, a potem galopowaliśmy z nim razem, z powodu nam samym nieznanego w sumie, skoro beznadziejnie zachował się tak bardzo. Zważając już na las i dyskrecję nie, pierwszy w żywocie raz przeraziliśmy się innym czymś od Księżyca blasku i zdala od owego miejsca chcieliśmy być tak. Lecz mutantowa aura, otaczając nas jakby, zbliżała się coraz bardziej troszeczkę. Słyszeliśmy ją już na tyle, że szum w uszach słyszeć mogliśmy na pewno. A wtedy... spadliśmy. Korzeń jakiś na wysokość dziesięciokrotnie maksimum przekraczającą wzrosnąć raczył. Ale pon podał nam kończynę górną i z wysokich drzew wybiegliśmy. Wśród zarośniętych pól znaleźliśmy się, ogromną połać czarnego drzewostanu za odwłokiem zostawiając. Lepiej, kreaturę za sobą wśród wysokiej roślinności ostawiając, zespajanej najwyraźniej i zintegrowanej z owym miejscem niekrystynnym dalece.

Aż położyliśmy się, by odpoczynku zaznać, a wykończeni byliśmy naprawdę na pewno, pomimo czejndżlingiem bycia. I ze zdumieniem zauważyć mogliśmy, iż noc była znowu tak. Samo jej centrum wręcz, bez fotonu najmniejszego odbijającego się od sfer niebieskich. Mieliśmy chwilę, by nad swą potęgą zastanowić się, skoro czas nawet odmierzyć potrafiliśmy nie. Dlaczego pomógł pon nam, dlaczego pomogliśmy my ponowi w zamian za pomoc nam, zrozumieć mogliśmy nie. Dumaliśmy, co to za potęga była, że jak słońce oświetlała ze wszech stron drogę, aż uświadomiliśmy sobie, że radianty napromieniowane świecą raczej tak. Zapominając o owym incydencie tak, w przyszłość spojrzeliśmy chętnie, chcąc pony jakieś żeńskie odnaleźć, bo po porzeczki do lasu pójść już mieliśmy nie bardzo kiedykolwiek. A przecież po regeneracji owej, która z powietrza wziąć mogła się nie, i dwóch walkach straszliwych, posilić musieliśmy się jakkolwiek.

Czejndżling-bardzo-regeneratywny jesteśmy na pewno bardzo zdecydowanie chyba tak. Chwila tylko odpoczynku wystarczyła tak, by w pełni witalność odzyskać na pewno. Ciemno wszak było wciąż trochę, ale wschód po niebieskiej barwie czerwonawej z dedukcji naszych zapowiadał się w momencie owym właśnie. Pozbawieni w przedczołowej korze treści jakichkolwiek, poczęliśmy w powietrzu rytmicznych wzniesień sinusoidalnych dokonywać trochę, tak się przemieszczając przy tym, by w głupawego pona strony trafić trochę tak.
Hop, hop
Kic, kic
Bęc, bęc
Prrr.

Kroków tyle, co półtora pona do ziemi przybitego kończyn ma, wyliczyć zdołaliśmy, nim nadnosowej drzewoskórze przypomnieć się śmiało, iż trudne czasy nastały, apokaliptyczne grzyby rozrzucano trochę często, gleba zbyt porośnięta do ruchu swobodnego była, a myśmy — żywnościowego układu organicznego zakaźliwa choroba niczym — żywności żądni byli bardzo tak, a porzeczki mieliśmy nie. A wówczas do kroku i samopoczucia zwykłego wrócić raczyliśmy, by wewnętrznych procesów szybkość zmniejszyć raczej, ale z przesadą nie.

Dziwnie działo się też tak, bo prócz organicznych produktów jadalnej natury większą jeszcze mieliśmy na substancję taką chęć, której nawet nazwy pamiętaliśmy nie. A kształtozmienna prawie jak my była, lecz we względnie czystą formę o nią w warunkach po grzybach po deszczu łatwo nie za bardzo trochę, a tylko na takową ochotę mieliśmy z lekka tak. Nazwę jakąś istotną dla naszej osoby miała, lecz doskonała pamięć czejndżlinga zawieść nas wówczas chciała.

W ostateczności poniacza gdziekolwiek widzieliśmy nie, ale w strony określone nie poszedł był raczej nie, bo intelekt ma na to od swojego przyzwawcy wystarczająco zależny nie nie. Z chęcią na jego koordynatów odszukiwania czasu drogocennego spędzanie nie, po polanie ocznym białkiem szerokim rozejrzeliśmy się tak trochę. A zarośnięte było roślinną materią z lekka za bardzo, z trawami samymi rozmiarów średnich, sporych dość w sumie, pokaźnych nawet, brzoza niczym wręcz, metrowych, wyniosłych, dużych, wielkich, wysokich, bosiężnych nie, botycznych nie, ogromnych, zogromniałych, długich, dąb niczym wręcz, wyrosłych, rozrośniętych, przerośniętych, podniebnych, hektometrowych, sekwoja niczym wręcz, wybujałych, olbrzymich, gigantycznych, kosmicznych, chmur sięgających, znacznych, szlachetnych, dobrych, doniosłych, znaczących, rozrosłych, zrosłych, zwalistych, muskularnych, umięśnionych, nieułomnych, słusznych, okazałych, herkulesowych, tęgich, szerokich, postawnych, smacznych, wystawnych, zbudowanych, fizycznie dobrze rozwiniętych, kilometrowych, strzelistych, krzaczastych, wykrzaczonych, alpejskich, dojrzałych, himalajskich, izerskich, wysmukłych, przeogromnych, bezbrzeżnych, zawrotnych, gwałtownych, bezkresnych, nadponnych, krystynnych, zmiernych nie, zliczonych nie, eksametrowych, przeliczonych nie, intensywnych, mamutowych, bezgranicznych, skończonych nie, lim n == ∞, ogarnionych nie, kończących się nie, aż do podnozdrza sięgały naszej formie czasem zdecydowanie, a czasem zdecydowanie nie.

A pyłu przy tym popromienistego było trochę na pewno, aleśmy artropodem, czejndżlingiem interesującym się warunkami takimi nie. Lecz adenozynotrójfosforanów potrzebowaliśmy tak. W diapauzę wpaść mogliśmy trochę i nuklearną przespać zimę, lecz spodobała była nam się rzeczywistość nowa za bardzo troszkę.

A wtedyśmy na krzakach niebieskich jakichś jagody ujrzeli smakowite, lecz porzeczki były to raczej nie. A jeśli tak, to kilka razy przerośnięte trochę i barwą wypłowiałe na pewno. Myśląc więcej nie, ząb w smakołyk wtopiliśmy na rozkoszne owoce przeżycia gotowi, tylko by zgryz połamać sobie niemal wierzchnią owoca warstwą stwardniałą za bardzo, jakbyśmy taran drewniany (lecz potężny i krystynny, wartością skończony nie i złoty) we wrota obsydianowe mithrilem zakneblowane wbijali, magią czejndżlingową ogarniętą nie wspomaganymi jeszcze. Z gałęzi owoc wyrwaliśmy więc tak, co z łatwością nieoczekiwaną zbytnią przyszło, aleśmy zamachnęli się w przygotowaniach i wnet w cierń wpadli. Ranami zabarwieni na tęczy odcienie, lecz złomni nie, owoc z ziemi kończyną górną chwyciliśmy tak i o kamień roztłukliśmy tak, a w środku pusty był. Miąższu żądni, a zawiedzeni też zatem bardzo z pewnością tak, kończynę dolną z buszu wznieśliśmy i w stronę tamtego domu udać się postanowiliśmy, bośmy na idęę takową wpadli, że pon w wisielca mógł bawić się tam.

Niełatwiej szło się raczej, albowiem luminescencja niebieska przygasła z przyczyn jakichś, i każdy element ujrzeć mogliśmy nie. W jakieś ssakowe robactwo orzecha rozmiarów deptaliśmy wciąż, krystynne nie bardzo, artropodowe nie i estetyczny zmysł rujnujące na pewno. A wtedyśmy uświadomili sobie tak, że dzień cały przediapauzowaliśmy w transendencyjnej fazie i sanbat opuszczania horyzontu już dokonywał, cośmy z zadowoleniem i kontentem przyjęli w ogóle nie. Zamartwialiśmy się jednak za długo nie, bośmy czejndżling wielki, potężny, strasznie i strasznie potężny oczywiście, co na każdym innym kroku udowodnialiśmy naszym działaniem tak.

Pod dziurawą budowlą i poharataną stanęliśmy tak. Imponowała nam nie, lecz aurę trzymała jakoś typową nie, niczym czarna taka dziura, którą zresztą w oczach narządu zwykłego wzroku była na pewno, przyciągała oblicze nasze interesem swoim kosmicznym i grawitonami atmosferowymi. Spędzilibyśmy w ruderze tej resztę życia nie, lecz obejrzeć zawartość mogliśmy tak. Takowoż z aprobatą dla własnej decyzji weszliśmy z szybkością ponów tysiąca, z drzwi zgrzytem donośnym dość i hukiem, gdyśmy o zawias ledwie trzymający uderzyli koniec tak. Wnętrze wewnętrznej budynku części zaś zadziwiło nas nie, gdyż było jakiekolwiek nie; przez ścianę samotną przeszliśmy tak, z wrotami wykonanymi ładnie tak, choć w czasach ładnych żyjących nie. Po treści zaściennych otwór wziemny pozostał przy tym trochę. Emocji głębszych wzbudziło w nas to nie, bośmy realia znali troszkę i świadomie tkwili w nich, a gwiezdne odejście na tamtą nieba stronę wyglądało nawet trochę dobrze tak. A pon tam siedział tak i na zdarzenie owe z zainteresowaniem spoglądał, z twarzą mono no aware i melancholii pełną, ale plecami odwrócony do nas siedział tak. Kończyny dolne wprawiliśmy wnet w ruch.

Jakowo przyjemny nie, tak wzbudzający w estetyki poczuciu wrażenia pozytywne i szczęśliwe zachód pośladka życiodajego był nawet niż trochę tak bardziej, ze swoim od czerwieni po pomarańcz jak sznur szerokim barwnym spektrum tak. Pon dalej w schizoaustystycznej myśli siedział  własnej jakby, z widzadłami szkaradnymi w sunbutt wlepionymi migawkowo nie oraz statycznie strasznie tak. Myśmy również doskonałe czejndżlingowe widzące organy w przestrzeń horyzontalną skierowali troszeczkę, pręty siatkówkowe magnetoelektryczną praną karmiąc. A wnet, znikąd jakby, a z energii słonecznopośladkowej może bardzo, przemknęły nam wyrazy przez głosowy narząd chyba:

— Teraz, gdy już na zmianę do ponadziemskiego stanu już na zmianę wznosimy się nie, postalny długości standard ograniczyć moglibyśmy tak, aby komunikacja większy sens miała tak, a żebyśmy też ruszyć dokądś mogli też trochę.

Poniacz ten na pewno bardzo. Tak. Jakbyśmy mu, w czterech ścianach zamkniętego chyba, gdzie trzy zburzone nuklearnie były były tak, jedną ze ścian złymi-bardzo-strasznie nuklearnymi siłami zniszczyli tak, jego samego przy tym w formie przedeksplozyjnej zostawiając jednorako, a po tym go substancją tą, której to nazwy pamiętamy nie, jeszcze wiadrem potraktowali z pi-pólnym zamachem przymierzonym, a potem helleńsko mu do słów to przyrównali troszkę, co zresztą prawdą przenajkrystynniejszą było na pewno, w takowy sposób na naszą skromną osobę spojrzał chyba z pewnością, aleśmy pewni do końca nie, bośmy patrzyli na oblicze jego marne w owym momencie raczej nie bardzo, bo wciąż był tylną korpusu częścią odwrócony do naszej osoby skromnej.

Zadowoleni z efektownego wejścia, spoglądaliśmy na niebo dalej tak, oglądając ostatniego szczątka Celestii odejście; pona wrogiego Krystynie nam zdecydowanie, ale na respekt zasługującego. Nawet nam, czejndżlingom, magnetoelektrycznych fotonów porzeczkodajnych dającego.