Apteka Dawn

Minęło kilka dni od incydentu w gabinecie. Colgate cierpiała z powodu swojego zachowania. Straciła potencjalną przyjaciółkę — kogoś, kogo potrzebowała bardziej niż czegokolwiek innego. Miała kilka nocy lamentów i szalonych snów, w których tęczowe pasty do zębów w kształcie Dawn krzyczały coś o wpływie fluorku tlenu na życie towarzyskie.

W końcu Colgate postawiła na swoim i postanowiła przeprosić Dawn. Po parunastu godzinach bezowocnego dopytywania się innych — przerażonych jak Discord na widok widma emisyjnego ciągłego — kuców, gdzie mieszka trawowłosa wariatka, trafiła w pewnym momencie na taki dziwny budynek, który okazał się apteką.

Zdziwiła się Colgate na widok Dawn, otworzywszy drzwi. Ta łypnęła na nią spode łba. Robiła akurat nową maść dotyłkową i nie życzyła sobie, żeby jej przeszkadzano. Popatrzyły tak przez parę chwil na siebie. W końcu Colgate rzekła cicho, lecz stanowczo:

— Przepraszam za to, co robiłam i mówiłam wczoraj. Byłam głupia jak istnienie tlenku fluoru. — Tu ścichła. — Wybaczysz mi?

Colgate jęknęła cicho. Spodziewała się takiej odpowiedzi. Ale w końcu to i tak lepsze niż całkowite zaprzeczenie.

Wtedy jednak wpadła jej ta dramatyczna myśl: rozmawiać można tylko z Fluttershy. I musi się cieszyć, że przynajmniej ma ją. Ale na więcej nie ma co liczyć.

— W takim razie... ja już pójdę — rzekła nieśmiało.

Colgate, słysząc magiczne słowo, zatrzymała się bez zastanowienia. Jeśli nieznajoma nie chce jej wyganiać, to ona nie będzie protestować. Na razie. Może uda jej się namówić trawowłosą, żeby przyjęła przeprosiny? To by było lepsze od osiągnięcia maksymalnej rozpuszczalności fluorowodoru w wodzie.

I wtedy Colgate została zapytana o imię.

— Berry Punch — odparła automatycznie, rada z tonu aptekarki. — A ty?

— Flowering Dawn też ładne, Flowering Dawn — wyszeptała ospale. Nagła zmiana humoru aptekarki bardzo ją zdziwiła, ale też ucieszyła. Do tego stopnia, że zrobiła się półprzytomna... Czy ona nie wypiła czegoś przypadkiem?

NSFW XD:

NSFW?:

Colgate częściowo zdążyła wrócić do rzeczywistości, przeto po raz kolejny została dziś zaskoczona. Dawn wydawała się zmieniać nastrój niczym fluorowy izotop ²⁰F.

— Musimy to kiedyś powtórzyć — powiedziała czule.

Nie podeszła już do niej. Była w stanie namówić nawet na kolejny raz, choćby z pomocą wina (tak jak Berry...), ale wolała nie denerwować aptekarki, bo na tym mogłoby się wszystko zakończyć. A tego nie chciała.

Opuściła budynek po chwili głuchej ciszy jako najszczęśliwsza klacz na świecie. Ruszyła do domu ze stałym uśmiechem, nie zważając na przechodniów.