Dom nr 8

Na dworze ciemno. Po udanym zaprzyjaźnianiu się z Dawn, Colgate ruszyła do domu, uśmiechając się od ucha do ucha. Po drodze jednak zastanowiła się, czemu by nie zapukać po drodze do Fluttershy. Jak pomyślała, tak zrobiła. Odpowiedziało jej ciche “Proszę”.

— Cześć, Shy! — rzekła nietypowo wysokim głosem, wszedłszy do środka. — Chyba się nie obrazisz, jeśli Colgate przyjdzie do ciebie bez pytania na a teaparty albo na kawę, zwłaszcza w godzinach nocnych?

— Herbatę — poprosiła. — W końcu woda do herbaty jest fluo­ryzo­wana!

Col­gate zaw­sze myś­lała tylko o jednym... Chyba że o sek­sie. Ale to wy­jąt­ko­wo

Gdy Flutter­shy ją przy­tuli­ła, ta poczuła jesz­cze większą wew­nętrz­ną radość. Nigdy od apo­kalip­sy nie miała takiego com­bo. Naj­pierw seks, a potem tu­lenie... Ale nie czas na mi­łos­ne fantazje. Była na a teaparty — ulu­bio­nym party Shy. Nie wolno tego zlek­cewa­żyć, tak jak kwasu fluo­ro­wo­do­ro­we­go w szkle.

Usiadła na kana­pie, a pot­em wzię­ła ku­bek her­baty. BTW, Flirt, jak ku­ce mają niby trzy­mać kubki? Zwłaszcza nie­magicz­na Shy.

— Znowu spadki w przycho­dach — westch­nęła w odpowiedzi. — Coraz bar­dziej maso­wo się do mnie zrażają... Ale jest też druga strona me­dalu z fluoru! Poz­nałam nową osobę, która ma odwagę ze mną roz­mawiać — odpowiedziała. — Nazy­wa się Flowe­ring Dawn. Jest... wspaniałą osobą.

Wypiła duży łyk her­baty i zapy­tała:

— A u Ciebie?

Her­bata oka­zała się bardzo smacz­na, ale nie czuć było po­szu­ki­wa­ne­go elementu. Colgate, fluo­rowa ćpun­ka, wy­czuje go nawet w naj­mniej­szym stężeniu! Ta na­byta ostat­nimi czasy u­mie­jęt­ność pojawiła się, gdy nasza kochana dentystka była w stanie odurzenia fluo­ro­wo­do­rem, połączonym z mocnym snem po Spie*CIACH*laj Sen, spin-offie Colgatenego leku prze­ciw­bólo­wego Spie*CIACH*laj (domyślnie przeznaczonego na bóle zębów) z potasu fluorkiem pop­ra­wia­ją­cym rzekomo jakość snu.

Mimo wszystko, i tak po kilku zdro­wych łykach her­baty już nie było. No bo trud­no, Colgate uzu­pełni niedobory później, a miesza­nina bez­fluo­rowa wypita w między­czasie nie zasz­kodzi.

— Bardzo miłą, doprawdy — od­rzekła na stwier­dzenie Shy. — Mam ci­chą nadzieję, że z tymi klien­tami ty masz rację. — Westchnęła. — Ale z każdym dniem coraz słab­szą.

Było to stwier­dze­nie mocno na­cią­ga­ne. Col­gate od da­wien daw­na nie mia­ła już na­dziei.

In­for­mac­ja o od­na­le­zio­nej wie­wiór­ce do­da­ła jej o­tu­chy. Sko­ro Shy wciąż szuka zmu­to­wa­nych zwie­rząt wokół Enklawy, tak jak kiedyś znalazła ją, jest szansa na nowych Enklawian, którzy być może nie będą zrażeni oczyma Colgate. Ogarnęła ją piękna wizja. Nowi, zmutowani przyjaciele, partnerki do wie­lo­ką­tów razem z nią i Dawn, więcej pieniędzy i fluoru w obiegu oraz wszechradość. Kuce będą szczęśliwe, uśmiechnięte i dostatnie oraz zyskają nowe, świeże, piękne zęby z fluorem, za które będą płacić sześć­dzie­wię­cio­dzie­wię­cio­ka­ra­to­wym zło­tem, a Col­gate kupi dla siebie Krainę Mlekiem i Fluorem Płynącą — tam koło Stufluo... Stumilowego Lasu — opuszczając ten syf, Equestrię En­klawę Prawie Bez Fluoru dla zmutowanych kuców, które są radosne i szczęśliwe, ale mają za mało fluoru w zębach.

Czy jej nie zaczynało coraz bardziej odbijać? Dobrze, że nie widziała siebie, kiedy tak fantazjowała.

— Niech spoczywa w pokoju... To znaczy śpi! Niech śpi w pokoju tam, na górze! — rzekła, obudziwszy się, żeby w jakiś sposób zagłuszyć ciszę. Oblała się niebieskim rumieńcem i natychmiast zmieniła temat, mając nadzieję, że nie poruszyła mocno Flutt:

— Pinkie organizuje przyjęcie? — zapytała więc z przesadnie akcentowaną nadzieją, pod pretekstem upewniania się. — To... to może być doskonały sposób na pop­ra­wie­nie wizerunku! — Po chwili namysłu posmutniała jednak i dodała: — Ale... Nie, nie mogę. Może być zupełnie przeciwnie i wszyscy zwieją z przyjęcia niczym szkło z kwasu flu­o­ro­wo­do­ro­we­go... Już to widzę oczyma wyobraźni. Biedna Pinkie... Ten płacz, te łzy, te włosy pozbawione powietrza, złość w jej oczach, chęć mordu... Brr... nie chcę tam wracać! Niech to się nie stanie! Zostanę u siebie, w gabinecie, tylko ze sobą i szklanką pięt­nas­to­pro­cen­to­we­go kwa­su flu­o­ro­wo­do­ro­we­go!

Spostrzegła, że nie siedziała już na kanapie, lecz stała przy oknie, w aurze smutku, wpatrując się w księżyc i podnosząc kopyto w jego stronę, jakby chciała wykrzyknąć “Dlaczego?”. Znów się zarumieniła i wróciła na siedzenie.

Względnie się uspokoiła. Nawet była w stanie odpowiedzieć:

— Czemu miałabyś wciskać kogoś do mnie na siłę? Przecież i tak pewnie powiedzą, że nie bolą ich zęby.

Wysłuchała Shy, siedząc w miejscu. W połowie przerwała:

— Skąd niby wiesz, że Pinkie się nie zdenerwuje? Pamiętasz, co się z nią stało, gdy nie poszłyście na jej przyjęcie?

Propozycję przyjęła ze średnim entuzjazmem.

— Ale przecież... Zrażają się. Nie pocieszaj, kłamiąc. I w ogóle... Gdzie ty chcesz dostać takie okulary? Żyjemy w postapokaliptycznym świecie, fabryki i manufaktury nie działają, a takie rzeczy są dla tryliarderów, których zresztą tutaj nie ma!  Kurde, nawet fluorek ununoctiumu(VII) wyszedłby pewnie niedrożej! Poza tym, zdajesz sobie sprawę z tego, że takie coś niszczy oczy? Takie ciemne coś to tylko do przeciwsłonecznienia. A oczy są blisko zębów! A co, jeśli się uszkodzą? Co, jeśli wszechfluor nie pomoże?! Nie wspominając już o tym, jak będę wyglądać w takowych okularach...! TRAGEDIA, powiadam ci! Vinyl ma taką ładną, odjechaną fryzurę i cutie mark pasujący do takich okularów, ale JA?! No weź się zastanów, kobieto! Już wolę w opasce tam pójść. Może będę widzieć trochę mniej, ale inni będa widzieć więcej, a ja potem też!

Stała tuż przy Fluttershy i spostrzegła, że krzyczała na nią prosto w twarz. Rozpłakała się mocno.

— P-przepraszam — załkała. — Nie wiem, co się dziś ze mną dzieje... Proszę załatw mi takie okulary, jeśli to możliwe... Muszę... Muszę z tego wyjść!

— Dobrze — wyszlochała niczym po mało powodzących się torturach. — To byłaby wielka ulga, gdybym dostała takie okulary.

Colgate rzuciła się na kanapie i poczęła pocierać oczami, jakby coś jej wpadło do jej zielonej tęczówki.

I coś jej przyszło na myśl.

— A gdyby tak... przywrócić te oczy do normalnego stanu? Zmiesza się je z tlenkiem fluoru i potraktuje 4/2α. Przecież właśnie tak się zabarwiły.

— Nie pytaj mnie, dlaczego to robiłam ani skąd to wiem, bo sama nie wiem.

— Jeśli Pinkie zorganizuje przyjęcie, to czuję się na siłach, aby na nie pójść. A teraz... nie wiem, czy nie powinnam już się zbierać.